Nieuwsbrief

Voor U Anders gelezen/geschreven

De historie van de schort
Het voornaamste gebruik van Oma's schort was om haar jurk te beschermen, omdat ze er maar een paar had. Maar ook omdat het makkelijker was, om een schort te wassen in plaats van een jurk. Ze gebruikte de schort ook als pannelap, om de pannen van de kachel of uit de oven te halen. De schort diende ook om de tranen en vuile neus van de kinderen af te vegen. En als ze de eieren uit het kippenhok ging halen, was de schort ook heel handig, om de eieren te dragen. Als er visite kwam konden haar verlegen kinderen onder haar schort schuilen. En als het koud was kon ze haar armen er in draaien en op warmen.
Ze was ook heel geschikt om de menige zweetdruppeltjes af te vegen, als ze gebukt stond over de kachel, aan het koken. Hout voor de kachel werd ook in de schort binnen gebracht.
Uit de tuin droeg ze allerhande soorten groente naar binnen, en als de erwten gedopt waren, gingen de peulen in de schort. In de herfst werd de schort gebruikt om de appels op te rapen, die onder de bomen lagen.
Als Oma onverwacht visite aan zag komen, je stond er van te kijken, hoeveel meubeltjes dat ouwe schortje nog kon stoffen, en dat in een paar seconden. Als het eten klaar was, ging ze naar buiten en zwaaide met haar schort, dan wist iedereen dat het tijd was om binnen te komen. Het zal nog lang duren, voordat iemand ontdekt heeft, wat voor zoveel doelen gebruikt kan worden, zoals het schortje!
Vergeet niet!! In deze tijd, zouden wij er gek van worden, te weten hoeveel bacteriën er in dat schortje zaten. Toch heb ik er nooit wat aan overgehouden . . .

Even gaan neuzen op de blog van Johan Sanctorum, cultuurfilosoof, www.visionair-belgie.be De laatste bijdrage, Het Verdriet van Vlaanderen is een aanrader, vooral als men het niet eens is met zijn zienswijze.
Uittreksels uit enkele van zijn columns:
Over Dimitri Verhulst (een schrijver die beschaamd is Vlaming te zijn) schreef hij het volgende (in 2008 en nog steeds actueel): Op 22 september 2008 ontplofte het kartel van het katholieke CD&V en het flamingante NVA,- een combinatie die door de francofonie unaniem als een duivelspact werd beschouwd. Champagne op de hoofdkwartieren van de concurrerende formaties en in het paleis van Laken: België was gered, de Vlamingen hadden niet eens een parlementaire meerderheid meer binnen de federale regering. Twee dagen later verscheen de roman van Dimitri Verhulst, 'Godverdomse dagen op een godverdomse bol',- een titel die door een aantal commentatoren klakkeloos op de actualiteit werd geënt.
Veel belangrijker is, zo zal later blijken, het oer-Vlaamse karakter van dit boek, dat meer verklaart dan duizend politieke analyses. Een barokke taal die zich in het slijk van dit tranendal wentelt, sinds Claus niet meer gezien. Toch werpt Verhulst zich in alle interviews op als een overtuigde Belg die, bij wijze van statement, als pseudo-banneling in Wallonië is gaan wonen en het ‘Vlaamse fascisme’ hartsgrondig vervloekt. Alsof de schrijver zich wil verontschuldigen voor de lucht die hij heeft ingeademd en de grond waarop hij als kleuter heeft gepoept. Ik heb in elk geval te doen met de vertaler die het proza van Verhulst ooit naar het Frans moet omzetten. Is dat palet, zwemend tussen donkerroze en zwartbruin, alle geuren en kleuren dus van de dikke kont van een polderkoe of een kleinsteedse matrone, wel ver-taalbaar in een Franstalig dubbel? Geldt hier nog de symmetrie van de bladspiegel zoals de uitgevers van het Belgisch Staatsblad het onverdroten demonstreren? Is dit gedrongen Aalsters geneuzel-van-het-urinoir wel compatibel met een verlicht-modern eenheidsdenken dat lucht blaast tussen alle plooien en kloven van de godverdomse bol?
Cultureel en politiek-correct Vlaanderen loochent zijn bruinzwart pigment. De enige reden waarom België überhaupt nog bestaat na een kleine 180 jaar cultuurclash. De reden ook, waarom het gros van de Vlaamse intelligentsia de stap niét zet naar een politiek-revolutionair discours van de ontvoogding: altijd blijven de Brusselse salons wenken. Opmerkelijk is ook, dat Verhulst dat allemaal weggaf voor de prijs van één Humo, en zo meteen ook het Vlaamse underdogcomplex perfect illustreerde. Een toonbeeld van bescheidenheid, een excuusgebaar voor een vies boek, smerige handen, een platte tongval, een zuur verhaal, een bevlekte ziel. Ik zie een gelijkenis met super-underdog Bart De Wever, die eerst de knieval van Patrick Janssens voor de Joodse gemeenschap contesteerde, maar vervolgens aan die gemeenschap zelf zijn verontschuldigingen aanbood. Oei pardon, onze adem stinkt, onze taal ruikt naar de richel, maar de deodorant is steeds binnen handbereik. Warm en koud blazen, vloeken en bidden. Wat een vermoeiende bezigheid toch, dat Vlaming-zijn.

En nu we citeren uit zijn blog (Ceci n’est pas un poisson),:
Binnen de Belgische context is de Vlaming het perfecte spiegelbeeld gebleven van de neger uit de Leopold-II-periode. We zijn ook echte boeren, laag-bij-de-gronds, zonder enige intellectuele artistocratie. Het slijk heeft ons gevormd, meer dan wij de aarde. Maar met die identiteit is iets vreemd aan de hand. Ze wordt door de Belgische francofonie altijd afgemeten aan een vaag gallofiel Verlichtingsideaal, waardoor de Vlaming de "slechte leerling" blijft. We zijn wel met meer en zelfs rijker, maar dat doet er niet toe, we zijn gewoon dommer en, wat erger is, ook kwaadaardig. Hoe meer de underdog steigert, des te sterker wordt die claim. De Verlichting is aan ons voorbij gegaan, in de limiet blijkt het Vlaams zelfs als taal niet geschikt om een subtiele constructie als België te kunnen vatten. De Vlaming moet dus werken, bijleren, zijn best doen, centjes afdragen ook. In de limiet gaat hij zijn identiteit ontkennen, en zich gedragen als een evolué, zoals de negers-in-maatpak uit de koloniale periode. Het gros van de politici én de culturele elites lijdt aan dit syndroom. Die koloniale trek is amusant, alleen al door de kleurassociatie: de politiek-zwarte Vlaming en de etnisch-zwarte neger hebben in de Belgische context dezelfde underdogrol gespeeld. Beiden zijn ze wat ze zijn en ontkennen ze wat ze waren. Beide schamen ze zich voor hun afkomst en staan zich constant wit te wassen. (…)De mediacampagnes van Le Soir en aanverwanten, waar ronduit gepleit wordt voor een Endlösung van Vlaamse separatisten, maken duidelijk hoe België mentaal in elkaar zit. Uit al de francofone tirades tegen Leterme, De Wever, en andere Vlaamse herkauwers spreekt een haast viscerale afkeer tegenover de Flandrien die geen boodschap heeft aan surrealistische rethoriek, en die écht eten op zijn bord wil (de “vette vis” van De Wever die maar niet kwam), in plaats van een luchtspiegeling. (…)Onder de vraag “Wanneer kiezen de Vlamingen écht voor onafhankelijkheid?” zit dus een andere vraag verscholen: “Wanneer lost het underdogcomplex zich op?”. Concreter gesteld: “Wanneer houdt Bart De Wever op, zich te excuseren, en wanneer koppelt de culturele elite haar taal en thema’s aan een identiteitsbesef?” Of, in de meest simpele vorm gesteld: “Wanneer erkent Dimitri Verhulst te zijn wat hij is, namelijk een fascist?”

Amateurs de yogourts ? Vous serez peut-être surpris d’apprendre que … Yogourts Activia et Actimel
DANONE obligé de retirer sa publicité mensongère après 15 ans de matraquage et de dégâts.
Le « pavé dans le pot de yaourt » qu’a lancé Didier Raoult, chercheur français dans la
prestigieuse revue scientifique « Nature » de septembre 2009 a fini par être payant.
Pour le patron du labo de virologie de la Timone à Marseille, les yaourts et autres boissons
lactées farcis aux probiotiques que l’on nous fait avaler depuis près de 20 ans auraient
une grosse part de responsabilité dans l’épidémie d’obésité qui frappe les enfants.
Les probiotiques que Danone ajoute à tout va dans divers yaourts sont selon les allégations
de la marque assénées à la télévision, censées « booster » les défenses immunitaires.
On en trouve plus de 1 milliard par pot d’Activia ou d’Actimel. Le hic est que ces bonnes
bactéries « actives et vivantes », dixit Danone, sont les mêmes que celles utilisées depuis
longtemps dans les élevages industriels comme activateurs de croissance pour faire
grossir plus rapidement cochons et poulets. Un porc ainsi gavé de probiotiques, c’est plus de 10 % de gagné sur la balance.
Danone pousse donc à « élever » nos enfants comme des cochons ou des poulets….
En fait, en début d’année, des chercheurs ont eu l’idée de comparer la flore intestinale
des obèses et des non obèses. Et là, surprise, les premiers étaient bourrés de probiotiques
- ceux qu’on trouve justement dans les yaourts « santé plus ». Didier Raoult commente :
« On a autorisé pour l’alimentation humaine des activateurs de croissance utilisés
dans les élevages, sans chercher à savoir quel serait l’effet sur les enfants ».
Du coup, celui-ci a réclamé des études pour connaître le rôle précis de tous les
produits lactés dans l’épidémie d’obésité infantile. En outre, il n y a pas que les enfants qui
sont victimes de cette supercherie ; j’ai rencontré de nombreuses femmes potelées bien que
sous alimentées, et qui cherchaient désespérément à maigrir en se limitant à quelques yaourts par jour plus quelques babioles. Et désespérante désillusion, elles continuaient à grossir, étaient de plus en plus fatiguées et fragiles, surtout en hiver où il est indispensable
de se « yanguiser », alors que les yaourts sont hyper « yin ».
D’où l’article « Aigle moqueur » que j’avais passé dans « Pratique de Santé » sous le titre
« Devenez XXL avec des yaourts » Finalement, les semeurs d’alerte indépendants ont
fini par émouvoir les services officiels avant que le scandale n’éclate trop au grand jour.
C’est ainsi qu’ils viennent de mettre la pression sur le groupe Danone, l’obligeant, selon les termes délicats des grands journaux « à revoir sa copie » (Un monstre comme Danone, ça se ménage…). Il faut tout de même réaliser que cela pourrait être un coup dur pour le lobby puisque les groupes Actimel Europe et Activia Europe pèsent ensemble 1,5 milliards d’Euros sur un chiffre total Danone de 15 milliards, soit 10 %.
Mais je ne me fais guère de soucis pour cette entreprise de tricheurs, car entre ses discrètes
et adroites manœuvres de retrait publicitaires et les addictions de beaucoup de consommateurs automatisés, il n’y a pas vraiment le « feu au lac », en attendant qu’on nous invente une autre « salade à la mode ».
Source : Marie-Ange Zwickert Secrétariat Maintenance Belle-Idée - Hôpital de Bellerive, Suisse

Communautair dossier

Rik Van Cauwelaert in Knack (uittreksel):
Finkielkraut, die ooit in Brussel voor een wat onthutst Franstalig publiek het territorialiteitsbeginsel kwam verdedigen, (…) Waarop Pierre Manent vervolgt: ‘Waarom zou het trekken van een grens tussen de ene bevolking en de andere een vergrijp zijn tegen deze bevolkingen? De idee dat elk op zijn manier zijn zaken organiseert en het recht erkent van de andere, aan de overkant van de grens, om hetzelfde te doen, lijkt me veeleer een verworvenheid van de beschaving. Een duidelijke scheidslijn trekken, waarbij elk netjes aan zijn eigen kant blijft: dat lijkt mij een stap vooruit voor de beschaving. De oorlogsstoker is niet degene die de scheidslijn trekt, het is diegene die de lijn overschrijdt.’
Deze regeringsonderhandelaars zijn afgelopen maandag, net als hun voorgangers in 2007, over de wanstaltige constructies van hun voorgangers gestruikeld.
Er zal de komende dagen en weken nog wat afgejeremieerd worden over de hogere landsbelangen, de teloorgang van onze status in Europa en de beursspeculanten die het land onder vuur zullen nemen. Die praatjes zijn de Belgen al sinds de zomer van 2007 gewend.
De waarheid is dat Elio Di Rupo en de PS afgelopen vrijdag de onderhandelingen hebben opgeblazen door terug te komen op eerder gemaakte afspraken. Plots kon er geen sprake meer zijn van de overheveling van de kinderbijslag, in de gezondheidszorg was ineens minder mogelijk, er moest in marstempo een versoepeling komen van de taalwetten in Brussel. En een grondige hervorming van de financieringswet om te komen tot fiscale autonomie, was al helemaal uitgesloten.
De tijd is gekomen om duidelijke grenzen te trekken tussen de twee gemeenschappen en Franstaligen en Vlamingen te laten bepalen wat ze nog samen willen doen en hoe ze hun sociaal systeem, het laatste wat hen bindt, willen gaan beheren - samen of apart. Het zijn duidelijke vragen die door de partijen aan de kiezers kunnen worden voorgelegd, zodra het Belgische voorzitterschap van de Europese Unie ordentelijk is afgerond. De verkiezingen zullen dan eindelijk ergens over gaan.

Binnenland

De selecte groep (omfloerste) Belgicisten achter de schermen van B Plus (JVDC, Doorbraak september 2007):
Raad van Bestuur: Voorzitter: baron Maurice Velge (jarenlang voorzitter Antwerpse Havengemeenschap), Willy Claes (SP.A), Anne Morelli en Raymond Detrez (proffen), Luc Van der Keelen (HLN)
Stichtende en stemgerechtigde leden:
Pierre Chevalier (Open VLD én verdediger van belangen in Congo), Camille Paulus (Open VLD), Freddy Willockx en Ludwig Vandenhove (SP.A), A M Lizin en Gaston pa Onkelinx (PS)
Wilfried Martens en Gaston Eyskens (CD&V)
Uit de academische wereld en publicisten: Jan Blommaert, Sophie de Schaepdrijver, Dave Sinardet, Geert Van Istendael, Benno Barnard, Monika Van Paemel, Jacky Ickx, José Van Dam
Haute fonance: Baronnen Daniel en Paul-Emmanuel Janssen, graaf JP de Launoit, Paul Buysse
En verder nog: Rudy Aernoudt, Hervé Jamar (MR), Walter Zinzen, Wim Helsen, Jan Peeters (voetbalbond)
B Plus links:
Pro Belgica (1975)
PAVIA
Brusselse links: P Van Parijs en Philippe Cattoir (Manifesto) Dieter Lesage (filosoof), Mark Didden, Tony Klein en Tony Mary
Optimistenbond: Buysse, Janssen, Lippens, Quaden, Toots Tielemans, Johan Verminnen, Eyskens, Tony Mary en R Aernoudt
Koning Boudewijn stichting: Quaden en Camille Paulus,
Prins Folop fonds: Buysse
Club van Lotharingen Ondervoorzitters JP de Launoit en Mark Eyskens met een erecomite: Frère, Gandois, Mestralet, Davignon, Jacobs (Delhaize)
De Vlamingen van dienst: Karel Boone (Lotus), Rik De Nolf (Roularta), Christian Van Thillo (Persgroep)

Buitenland

Sorry, geen tijd wegens te ver af.

Mop van de week

Op weg naar hun bruiloft verongelukt het jonge katholieke koppel bij een auto ongeluk.
Het volgende moment staan ze voor de hemelpoort waar ze wachten op Petrus.
Ze vragen Petrus of ze in de Hemel kunnen trouwen.
Petrus zegt: "Ik weet het niet, dit is de eerste keer dat iemand dat vraagt. Ik ga het uitzoeken." .
Het koppel wacht, en wacht. Twee maanden gaan voorbij en het koppel wacht nog steeds.
Terwijl ze wachten discussieerden ze over als ze mochten trouwen, hoe het was om voor eeuwig getrouwd te zijn.
"Wat als het niet werkt?" vroegen ze zich af, "zitten we dan voor eeuwig aan elkaar vast?"
Na 3 maand keert Petrus eindelijk terug.
"Ja", zegt hij, "jullie kunnen trouwen in de hemel."
"Dat is geweldig!" zegt het koppel, "maar we vroegen ons af, wat als het ons huwelijk niet werkt?
Kunnen we dan ook een scheiding aanvragen in de Hemel?"
Petrus wordt woedend en gooit zijn papieren op de grond.
"Wat is er?" vraagt het koppel angstig.
"Kom schreeuwt Petrus, "Het kostte mij drie maanden om een priester te vinden in de hemel!
Heb je enig idee hoe lang het zal duren voor ik hier één advocaat vind ?"

Tot ziens,
Pjotr