Anders Nieuws, week 39 - 40
Net voor afsluiten van de nieuwsbrief kwam de dood van Steve Jobs volop aan bod in de media. Het verleidde Guy Tegenbos om in zijn column (dS 7/10) deze gebeurtenis te vertalen naar de politieke wereld: Geef dit land een paar Steve Jobs. “Hebben we wel behoefte aan zulke politieke leiders? Die van nu zijn toch creatief; zie maar naar de compromissen die ze vinden in de staatshervorming! Juist. Er is creativiteit, maar zelden visionaire creativiteit. Hebben de 500 dagen onderhandelingen een nieuw land uitgetekend dat enthousiasme kan opwekken bij de bevolking? Neen. Er is vooral gepeuterd om vroegere compromissen te verfijnen zodat ze iets meer kant X opgaan, maar niet zonder ook een beetje kant Y uit te gaan, waardoor het geheel nog complexer wordt. En als er al eens een nieuw idee zoals de responsabilisering wordt ingebracht, spreidt men de invoering over 20 jaar.” Anders gelezen, is dat niet dé jammerlijke vaststelling, namelijk dat zelfs een partij zoals N-VA die pleitte voor verandering geen positief verhaal had dat de bevolking wel zou enthousiasmeren?
Tegenbos besluit met een pertinente bedenking: “De kracht van Steve Jobs was ook dat hij eenvoud nastreefde. Oplossingen die simpel zijn voor de gebruiker, maken bij hem creativiteit vrij. Als oplossingen complex zijn voor burgers en bedrijven, remt dat hun creativiteit en werklust die we zo nodig hebben om onze welvaart te behouden. Dat is ook een belangrijke les.” Helaas, beste Guy, maar de Belgische politiek verdraagt geen Steve Job. Er staan teveel ego’s (zoals Herman Van Rompuy ooit schreef in een van zijn boeken) in de weg en de behoudsgezinde macht van het establishment – de particratie en de sociale partners – zijn niet gediend met een fundamentele verandering.
Hoofdmoot in de berichtgeving was ongetwijfeld de problemen met Dexia. Deze perikelen zorgden ook voor druk op de ketel bij de regeringsonderhandelaars die finaal een akkoord bereikten over het gerechtelijk arrondissement Brussel Halle Vilvoorde. Niet echt een splitsing die de gemoederen zal bedaren maar toch de verdienste heeft dat in Halle en Vilvoorde een eigen parket ook de Franstalige (allochtone) straatcriminaliteit naar eigen inzichten zal kunnen aanpakken.
Voor U Anders gelezen/geschreven
Wanneer een politieke verantwoordelijke van een belangrijke maatschappelijke instelling zoals het OCMW van Vilvoorde, zijn geld weghaalt uit DEXIA is dat niet alleen heel dom maar verontrustend, want wie dergelijke onverantwoordelijke beslissingen neemt is geen betrouwbaar bestuurder.
Elio Di Rupo schrijft volgende voor zijn achterban : volledig artikel op http://www.ps.be/leps/eliodirupo/: Nous aspirons à une société plus heureuse, une société dans laquelle chaque être humain pourrait à son gré et selon ses facultés accéder à ce bonheur qui donne du sens à nos existences....
(…) Le moteur des actions du PS, c’est la conviction profonde qu’un être humain vaut un autre être humain. Quels que soient ses origines, sa couleur, sa tradition philosophique, son sexe… C’est la conviction profonde que l’égalité constitue la valeur de base qui confère à l’humanité sa grandeur. Avec tout mon dévouement, Elio Di Rupo
Blijkbaar is de PS gelijkheid nogal selectief, want niet van toepassing wanneer het om de voorrechten van Franstaligen in Vlaanderen gaat.
Communautair dossier
Voor de financieringswet heeft men zich gebaseerd op een periode van 20 jaar. Volgens Louis Verbeke in DT is dat pure waanzin. Wie hierover meer wil lezen, klik hier .
Citaat: De zesde staatshervorming en de herziening van de financieringswet hebben veel weg van het businessplan van een nieuwe joint venture voor 20 jaar, zonder strategiewijziging. Stel dat voor in een bedrijf en je wordt weggelachen. (…) Voor alle duidelijkheid, daarmee beschuldig ik niemand van partijdigheid. Het is gewoon onmogelijk een 'winst' van honderden miljoenen te 'voorspellen' over een periode van 20 jaar. Er zijn te veel variabelen en onzekerheden. (…) Grosso modo gaat het in het totaal over een staatsbesteding van 150 miljard euro maal 20 of 3.000 miljard euro (euro's van vandaag). (…) Indien iemand aan een raad van bestuur zou suggereren dat een nieuw onderhandelde joint venture voor 20 jaar goed is omdat die een resultaat behaalt dat één 3.000ste meer bedraagt dan de huidige geldstroom, zou hoongelach nauwelijks vermeden kunnen worden. (…) Nu heb je, door de saneringsnoodzaak, twee mogelijke filosofieën. De eerste, die Di Rupo en de linkerzijde in Vlaanderen voorstaan, is de 'théorie des besoins'. Je kan in de Franstalige pers lezen dat over 10 jaar Wallonië er bovenop zal zijn en dat je het prille herstel niet mag kraken. Dus moet levenslange werkloosheid (en de eentaligheid die dat voedt) niet aangepakt worden. De werkloosheid wordt immers federaal betaald. Het leefloon door gewesten en steden. Als werklozen op een leefloon terugvallen zijn dat extra kosten voor die laatste. We wensen allemaal dat Wallonië er over 10 jaar weer staat. Maar zelfs Waalse bronnen betwijfelen dat. 'Too little too late', lees ik.
Het alternatief voor de 'théorie des besoins' is 'de tering naar de nering'. Het is irreëel te stellen dat deze (en de volgende) saneringen niet ten dele door Vlaanderen moeten gebeuren. Het is al even irreëel niét te stellen dat wie het meeste boven zijn stand leeft de belangrijkste inspanning moet leveren. Als Wallonië geen rijke 'partner' had, zou het tot 'Griekse maatregelen' veroordeeld zijn.
België ruikt naar 'fin de régime'. De nota-Di Rupo 'ademt' vrees voor elke ernstige koerswijziging, elke nieuwe strategie. Ze beloont wie fout waren en stuurt de rekening naar de 'anderen': de Vlamingen, de werkenden, de spaarders, de meertaligen...
Wie een overzicht wil lezen over de financieringswet kan dat in De Tijd, klik hier.
Binnenland
Hoewel de bron mij (niet meer) bekend is, blijft onderstaande tekst lezenswaardig:
DE PERFECTE CHAOS NABIJ
Citaat: (…) “In de huidige periode kunnen we elke dag getuige zijn van grote maatschappelijke onrust. Er heerst een wijdverbreid gevoel dat onze belangrijke problemen niet opgelost worden. Er is momenteel bitter weinig echte leiding en dit op elk niveau; of het nu gaat over Europa , ons land, provincie of stad. (…) Ondanks ofte dankzij de “Wettenbrij” wordt de chaos elk jaar groter. Het Belgisch staatsblad telde vorig jaar 87000 pagina’s – ja ja U leest juist, 87000 pagina’s met nieuwe wetten, decreten en koninklijke besluiten. In 10 jaar tijd verviervoudigde het aantal nieuwe regels , dat jaarlijks wordt gepubliceerd. In de “Vlaamse Regering” alleen al steeg het aantal gepubliceerde decreten van 46 in het jaar 2000 naar 171 vorig jaar !! En wat is nu het effect van dit alles op onze welvaart en welzijn???
Eén voorbeeld: de “’Snel-Belgwet”. Juridische miskleun, geen maatschappelijk draagvlak, veel oneigenlijk misbruik en 250.000 nieuwe Belgen, van wie er 3700 zelfs nog niet één voet in ons land gezet hebben !!
Onze samenleving heeft duidelijk nood aan een andere mentaliteit, andere leiders en andere daadkracht. De kwaliteit van onze bestuurders is helemaal niet meer in verhouding tot hun grote verantwoordelijkheid. Onze leiders worden voornamelijk geselecteerd op communicatief vermogen. Wauwelen, veel praten en niets zeggen. Gaandeweg falen er steeds meer omdat hen de inhoudelijk en bestuurlijke bekwaamheid ontbreekt. Het gaat niet meer om de verstandigste, de betrouwbaarste, of de meeste geloofwaardige politici, maar om de meest opvallende vooral in woord en uiterlijk ! (…) Zowel de massa’s wetten en decreten, als de duizenden politici in de regeringen , parlementen, gemeentebesturen , provincieraden enzovoort, komen tot stand en werken binnen het kader van de democratische besluitvorming. Maar dient deze democratische besluitvorming wel het geluk van de burger met het oog op het realiseren van individuele en collectieve doelstellingen ??? (…) Een staat of overheid die bijvoorbeeld eist dat de burgers elkaar “respecteren” maakt daardoor juist dat respect onmogelijk , omdat authentiek respect alleen in vrijheid kan ontstaan. Zo kan echte solidariteit (met bv Wallonië) slechts in vrijheid openbloeien. (…) De paradox van het multiculturalisme is dat het juist verwekt wat het wil voorkomen. Radicalisme en xenofobie ……. Kortom we staan voor een van de grootste uitdagingen van onze geschiedenis
Naast de belangrijke politieke verantwoordelijkheid in deze materie is er ook de grote invloed van veelal eenzijdige pers en media. We stellen een nog steeds toenemende politisering vast bij de journalistiek. Er klinkt steeds vaker een gekleurde toonzetting van antipathie of sympathie door. (…) Dit alles heeft zijn gevolgen op de ontwikkeling van de samenleving. Zo zijn belangrijke maatschappelijke problemen als criminaliteitsbestrijding en een verantwoordde asielpolitiek jarenlang blijven liggen omdat ze het etiket “Rechts” opgeplakt kregen en dus onbespreekbaar
Maar de premier herhaalt dat er geen problemen zijn . . . . . .
Buitenland
Ditmaal koos ik voor een uitgebreid citaat uit een bijdrage in dS over Europa en de financiële crisis. Tenslotte gaat het ook om onze centen. Even meelezen:
Nu het eindspel van de eurozone zich aandient, wemelt het in het geruchtencircuit van de doemscenario's. De goudprijs en de portemonnee van onheilsprofeten als Nouriel Roubini vaart hier wel bij. De scenario's reiken van het compleet ongerijmde uit de hoek van radicale libertaristen en andere marginalen tot het ogenschijnlijk waarschijnlijke van gerenommeerde denktanks, respectabele economen en meer of minder degelijke banken. Overigens spreekt en handelt de eurocratische elite nog altijd alsof er niets aan de hand is. Twee weken terug prevelde Van Rompuy in New York weer diezelfde bezweringsformules waarmee de eurocraten al anderhalf jaar de eurocrisis proberen te bezweren — we zijn op de goede weg, we staan pal achter de euro, we hebben de munitie om aanvallen af te slaan. Recent schoot er een siddering door het financieel-economische Twitternetwerk toen bekend werd dat analisten van UBS — u weet wel, die bank uit Zwitserland die haar handelaren ongezien 2,3 miljard dollar laat verspelen — burgeroorlogen voorspelden als de euro uit elkaar zou vallen. Het was meer dan zestig jaar geleden dat in een serieuze analyse over de toestand op het Europese continent voor het laatst de woorden ‘Europa' en ‘oorlog' in een zin voorkwamen. (…)) Het rapport eindigde met de deprimerende constatering dat in de economische geschiedenis geen enkele monetaire unie vreedzaam is opgebroken. In de laatste zin adviseerde UBS zijn klanten dat de beste voorzorgsmaatregel tegen een opbreekscenario het afstoten van in euro genomineerde activa was.
CitigroupEen paar dagen later deden de lieden van Citigroup het nog eens dunnetjes over. Volgens hen betekent een Griekse ‘exit' een financiële ramp voor Griekenland zelf, waartegen het huidige uitwringen van bevolking en economie onder de internationale bezuinigingsprogramma's liefjes afsteken. Hoewel het rapport niet ingaat op de financiële consequenties voor de rest van de eurozone en de wereld daarbuiten, wijzen de analisten vooral op het mogelijke sneeuwbaleffect van een Grieks uittreden. Als één land gaat, gaan er meer; als één land het multilaterale contract van Maastricht kan opzeggen, kunnen meer landen dit doen. Als nuchtere toeschouwer vraag je je af hoe reëel deze scenario's zijn. Griekenland is een kleine economie, met een totale buitenlandse schuld van 119 miljard euro. Franse banken zijn de grootste schuldeisers, met een totaal van 39 miljard euro. Daarna volgen Duitsland en het Verenigd Koninkrijk. Nederland heeft een bescheiden 3,5 miljard euro uitstaan op Griekenland. Stel dat Griekenland formeel faillissement aanvraagt en met de schuldeisers een afwaardering van 50 procent overeenkomt. Voor Griekse banken, die het meeste hebben belegd in eigen land, zou dit neerkomen op dramatische afwaarderingen ter waarde van 4 tot 16 procent van de totale balans. Daartegen is geen buffer opgewassen. Voor de rest van de Europese banken — op BNP Paribas, de grootste niet-Griekse crediteur, Dexia en Commerzbank na — is de schade eigenlijk te overzien. ING en Rabobank — de grootste Nederlandse investeerders in Griekse schuld — moeten dan rond de 0,1 procent van hun balans afboeken.
Verkouden(…) De echte schande van de eurocrisis wordt niet gevormd door de hoogte van de Griekse staatsschuld, maar door de flinterdunne reserves van sommige Europese banken.
Verder is de sneeuwbalvrees van Citigroep gebaseerd op een wonderlijke redenering. Als de schade van een exit zo hoog is als zij beweren, is het onwaarschijnlijk dat andere landen zullen volgen. Wie gaat willens en wetens zijn buurman achterna de afgrond in? Landen zullen alleen het voorbeeld van Griekenland volgen als de schade beperkt blijkt. Dit zou wel eens een reëler scenario kunnen zijn dan de eurocratische elite onder ogen willen zien.
Kort en goed: als er geen reden is voor wanhoop bij een eventueel Grieks vertrek uit de euro, waarom dan toch deze doemscenario's? Ik kan eigenlijk maar één reden bedenken. Banken proberen wederom, via dreigementen en chantage, de financiële consequenties van hun eigen onkunde af te smeren aan de jas van de belastingbetaler. De politiek moet Griekenland redden. Niet om een Götterdämmerung te voorkomen, maar om bancaire winsten en bonussen veilig te stellen. Zo pakt de val van Lehman Brothers alsnog uit in het voordeel van de veroorzakers van de financiële crisis.
Dit stuk verscheen eerder in NRC Handelsblad.
Mop van de week
After a long night of making love, the guy notices a photo of another man, on the woman's nightstand by the bed. He begins to worry. 'Is this your husband?' he nervously asks.
'No, silly,' she replies, snuggling up to him. 'Your boyfriend, then?' he continues.
'No, not at all,' she says, nibbling away at his ear. 'Is it your dad or your brother?' he inquires, hoping to be reassured.
'No, no, no! You are so hot when you're jealous!' She answers.
'Well, who in the hell is he, then?' he demands. She whispers in his ear 'That's me before the surgery.' ...
Tot ziens,
Pjotr
Geen opmerkingen:
Een reactie posten