22 september 2011

Nieuwsbrief

Anders Nieuws, week 37-38

Voor U Anders gelezen/geschreven

Een interessant Engelstalig artikel is hier te lezen:
In dit artikel over onderzoek naar de al of niet correcte begrotingsmethodes en hun geloofwaardigheid, wordt België bedacht met de opmerking dat de cijfers onbetrouwbaar zijn. Citaat: The result is straightforward. Judged by Benford’s Law, Greece produces the dodgiest data. The distribution of the digits differ the most from the Benford distribution. This is a strong indication of creative accounting by the Greek government. There are several signs indicating that the results are not just coincidental. For example, statistics from the Czech Republic, Sweden and the UK meet the Benford distribution particula
rly close and hence appear unsuspicious. All those countries have no interest in joining the Euro and therefore do not have to meet the convergence criteria. On the other hand, statistics from Latvia, Belgium and Romania (the latter notorious for its corruption) appear very suspicious, as well.

De CIM cijfers.
dS is er als de kippen bij om een hogere krantenverkoop te publiceren. Wie mijn boek las weet ondertussen dat ze hierbij nogal creatief tewerk gaan en zo de advertentieprijzen manipuleren. Maar er valt niets te lezen – ten minste ik vond ze niet - wanneer de cijfers dalen met 13 % of 46.800 exemplaren! Daarmee heeft De Standaard, volgens het CIM, het kleinste aantal lezers per krant van heel de Vlaamse en zelfs Belgische krantenmarkt. dS MIN13% lezers, dat moet je verdienen … elke dag

Communautair dossier

Reacties in de online kranten worden heel dikwijls als minderwaardig afgedaan door de beroepsjournalisten. Nochtans staan er soms dingen die niet te lezen zijn in de trtaditonele kranten. Daarom besteedt Anders Nieuws extra aandacht aan bijdragen die het tegendeel bewijzen. Enkele voorbeelden.
Op 21 september 2011 omstreeks 08:53, zei Alfons D., Kruibeke:
Laat mij eerst toe te stellen dat ik misschien te dom ben om het allemaal te vatten. Als ik het echter vergelijk naar een gezin zou men eigenlijk kunnen stellen dat deze mensen maand na maand, met eenzelfde bedrag, de eindjes aan elkaar moet en zien te knopen. Is dit een bepaalde maand ontoereikend dan moet er bezuinigd worden (minder uitstapjes / iets goedkoper eten / Kledij in solden of bij goedkope kledingwinkels). Is er een bepaalde maand iets over kan dit gespaard worden voor een extraatje of moeilijke tijden. Een arm gezin kan echter niet gaan aankloppen bij een rijk gezin en EISEN dat zij voor de kosten moeten opdraaien zonder dat het arme gezin ook maar enige inspanning levert om zijn eigen budget binnen de grenzen te houden. Ben ik nu dom met een dergelijke redenering want dit lijkt mij zo simpel ???
Reacties hierop door Bart V., Mechelen:
Volgens 'zij die weten wat goed is voor de mensen' bent u ongelofe
lijk dom. En bekrompen. En verzuurd.
En van Ann Cooremans, Aalter:
U heeft het Belgische huishouden perfect beschreven.

Stop die veronderstelde onderhandelingen, schrijft Hendrik Vuye, hoogleraar staatsrecht in De Tijd. Te lezen via deze link
Citaat: Het Belgische staatsrecht is gespleten. Teksten werden bewus
t zo geschreven dat ze zich lenen tot twee radicaal verschillende interpretaties. Neem bijvoorbeeld de ordonnanties van het Brussels Gewest. In Nederlandstalige handboeken staatsrecht worden de verschillen tussen decreten en ordonnanties haarscherp uit de doeken gedaan. Franstalige handboeken stellen dan weer dat decreten en ordonnanties in niets verschillen. Voor de ene is Brussel geen volwaardig gewest, voor de andere wel.
Door zo te werken heeft het ‘B-staatsrecht’ zijn limieten bereikt. Er bestaat nog enkel een ‘V-staatsrecht’ en een ‘F-staatsrecht’. In het V-verhaal worden burgemeesters benoemd door de regering, in het F-verhaal zijn ze democratisch verkozen. In de V-visie moeten oproepingsbrieven voor de verkiezingen in Vlaanderen in het Nederla
nds zijn, in de F-visie mag de burgemeester die in het Frans versturen. In het F-staatsrecht hebben Franstaligen het recht overal in België Frans te spreken (personaliteitsbeginsel), in het V-staatsrecht geldt het territorialiteitsbeginsel.
In de V-visie zijn faciliteiten bedoeld om de inburgering te bevorderen, in het F-staatsrecht is het recht om in Vlaanderen Frans te spreken een fundamenteel mensenrecht. Belangenconflicten en alarmbel zijn een vetorecht in het F-staatsrecht, in het V-verhaal zijn ze een overlegmoment. Een B-staatsrecht bestaat eigenlijk niet meer, want al deze interpretaties kan men niet met elkaar verzoenen.
De veronderstelde oplossingen dienen wel steeds hetzelfde do
el: tegemoet komen aan de Franstalige eis om in Vlaanderen Frans te spreken. ‘Le droit des gens’, noemt men dit. In Franstalig België hebben de Vlamingen nooit rechten gekregen. ‘Le droit des gens’ is namelijk niet wederkerig. Meer dan 100 jaar geleden hebben de Vlamingen eens geprobeerd rechten te bekomen in Wallonië. Op 9 maart 1910 opperden enkele senatoren dat het opportuun was dat enkele leden van de Waalse werkrechtersraden - de huidige arbeidsrechtbanken - het Nederlands beheersen, gelet op de vele Vlaamse arbeiders in Wallonië.
De Franstalige reacties waren bits. Armand Hubert, de minister van Industrie en Werk, poneerde: ‘S’ils veulent travailler en pays wallon, ils n’ont qu’à apprendre la langue.’ Senator Prosper Hanrez waarschuwde zelfs dat ‘... si les tentavives de certains groupes de flamingants devaient avoir pour résultat d’imposer le flamand dans toute la Belgique, il y aurait à craindre, il n’y a pas de doute à̀ cet é́gard, une vé́ritable révolte d’une partie de la population’. Na de stemming schreeuwt minister van Staat Emile Dupont zijn er
gernis uit: ‘Vive la sé́paration administrative!’ Met welk recht eisen Franstaligen nu rechten op in Vlaanderen die ze historisch altijd hebben geweigerd aan de Vlamingen in Wallonië?

Michel Doomst rolt vrolijk zijn 'Splits BHV'-affiche op, de strijd is gestreden. Het is een treffend beeld dat duidelijk maakt hoe een tijdperk in de Belgische politiek wordt afgesloten. Niemand die harder gestreden heeft om BHV gesplitst te krijgen dan Michel Doomst, de CD&V-burgemeester van Gooik. Maar dat die strijd nu gestreden is, betekent meteen ook het einde van de Michel Doomsten van deze wereld, de BHV-generatie. Zou de strijd gestreden zijn of is hier sprake van een journalistieke wensdroom en zal al gauw blijken dat de Michel Doomsten nog een tijdje druk bezig zullen zijn nu het politiek compromis de polarisatie nauwelijks zal verminderen?

Knack Rik Van Cauwelaert: Volgens gewezen PS-voorzitter Guy Spitaels, een uitgesproken Waalse regionalist, stelt de regeling die zijn partijgenoot Di Rupo opdiept weinig meer voor dan het afkopen van een wapenstilstand die hoo
guit achttien maanden zal standhouden. In het beste geval kan met wat Di Rupo tot nog toe op de onderhandelingstafel bracht 2014 worden gehaald. Maar dan begint alles wellicht opnieuw. (…)Om uit die sociale en economische ellende te raken heeft Brussel dringend nood aan die bijkomende 586 miljoen euro per jaar die door de formateur in het vooruitzicht wordt gesteld. Voor de Vlaamse partijen is dat forse bedrag een formidabele hefboom om de zuivere splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde af te dwingen, zonder de uitbreiding van Brussel en zonder af te dingen op de bevoegdheid van de Vlaamse regering over haar gemeenten. De Brusselse gemeenten hebben dat geld dringend nodig, nog tijdens deze regeerperiode. De Vlaamse partijen kunnen die hefboom maar één keer gebruiken. Eens de bijkomende financiering verankerd in de staatshervorming en in een nieuwe bijzondere financieringswet is die opti
e verkeken. En in de politiek krijgt men zelden een tweede kans. Toch zijn het de verliezende partijen die een tweede kans krijgen om een maatschappelijk gedragen compromis te sluiten.

J.P. Rondas schreef een leuk stukje in De Morgen over “Belgicisten voor wie het niet meer weet”.
Citaat: Belgicisten schrijven het woord 'Vlaams' met ae en sch. Belgicisten dreigen er soms mee om, als dat hier zo voortgaat, uit Vlaanderen te verhuizen. Naar Brussel, zeggen ze. Belgicisten beweren dat België een laboratorium is. Belgicisten beweren dat flaminganten met vendels zwaaien, onder hun kerktoren zitten, en daar kaakslagen ontvangen drie uitdrukkingen die alleen in het belgicistische vocabularium voorkomen. De belgicist denk
t dat alle problemen in deze staat opgelost geraken als hij maar voldoende zijn viscerale afkeer van de Vlaamse Beweging, en bij uitbreiding van de Vlaamse natie, etaleert. Een natie die, naargelang het soort belgicist, ofwel niet bestaat, ofwel niet hoort te bestaan. Het grote probleem van de belgicist is dat België wel een paritaire regering heeft, maar geen paritair volk.
Voor de belgicist is de Vlaamse Beweging van nature rechts en neoconservatief, maar tegelijk ook neoliberaal en genetisch separatistisch. Laat ik tegenover deze courante epitheta voor de flamingant eens in dezelfde stijl nagaan wie ik zo allemaal in het belgicistische kamp terugvind. Ik zie er de bankiers met pijp en dikke onderlip. Ik zie er baronessen van nederige afkomst. Ik vind er profitariaatssocialisten, zowel in de gewone betekenis van het PS-systeem, als van de de sp.a die zijn kar aan diezelfde PS hangt. Ik merk er passé-loftsocialisten op,
luxe-multiculturalisten en pseudoglobalisanten. Schlagerzangers en eigenaars van voetbalclubs. Belgicisme heerst waar de neo-maoïst de hand reikt aan de hyperliberaal en de projectontwikkelaar. Hèhè, dat lucht op.

Het volledig artikel is hier te lezen.

Binnenland

DS (9/9) van den Boogaard: Een galeriste uit Luxemburg aan wie ik in Brussel mijn studio verhuurde is na negen keer in het centrum te zijn overvallen gedesillusioneerd teruggekeerd naar haar thuisland. (…)Ze had geen energie meer om zich in de Belgische hoofdstad te handhaven. Iedere keer als ze een groepje jongens zag lopen, dacht ze: here I go again. Een bourgeoise met dure handtassen heeft niets in het centrum van Brussel te zoeken. (…)'Napels onveilig? Maar nee, in Brussel is het veel gevaarlijker.' Deze uitspraak van Luigi De Magistris, burgemeester van Napels en voormalig Europarlementslid prikkelt.(…) Zijn Brusselse collega Freddy Thielemans reageert verbolgen. 'Bij ons ligt er niet zoveel afval op straat en kan de politie nog overal komen.' Helaas de gewone burger niet. Napels en Brussel zijn aan elkaar gewaagd. Napels heeft een Vesuvius, maar Brussel is er een. (…)Brussel is zoals Europa dezer dagen. Gespleten en verloederd. Het heeft niet eens de kracht de schone schijn op te houden. De stad kan niet anders dan eerlijk zijn. Een open wond.

DT (9/9): Om het begrotingstekort volgend jaar terug te brengen tot 2,8 procent van het bruto binnenlands product (bbp) - zoals afgesproken is met Europa - is een saneringsoefening van 7 miljard euro nodig. (…) Het lijstje van makkelijke maatregelen: Afremmen groei gezondheidszorg. Beperken notionele intrestaftrek. Strijd tegen fiscale en sociale fraude. Banken- en nucleaire taks. Moeilijk: Inspanning regio's. Belasting superrijken. Meerwaardetaks. Snijden in ambtenarenkorps. Werkloosheidsuitkering beperken in de tijd.


DS (9/9): België staat volgens conservatieve cijfers straks voor 100 miljard euro bloot aan de financiële sector. Dat blijkt uit cijfers die Hendrik Bogaert (CD&V) opvroeg. Het Europees noodfonds alleen is goed voor 34 miljard euro. Door de bankencrisis uit 2008 kende België al voor 66,3 miljard euro aan garanties en kapitaal toe aan de bankensector. Zowat 20 miljard euro ging naar kapitaalinjecties voor BNP Paribas Fortis, Dexia, KBC en Ethias. (…)Alles samen heeft de staat vandaag voor 46,3 miljard staatsgaranties uitstaan op de financiele sector.
Dat cijfer kan oplopen tot 122,27 miljard euro, blijkt uit gegevens die minister van Financiën Didier Reynders (MR) aan Hendrik Bogaert (CD&V) overhandigde. (…)Komende dinsdag moet het parlement dan weer het licht op groen zetten voor de Belgische garanties voor het Europees noodfonds (het EFSF). Het gaat om 34 miljard euro. Pikant detail: omdat Belgische zekerheden niet als triple A worden aangestipt, moet België per 100 euro afdekking van het fonds, 165 euro zekerheden geven.

Ook lezers hebben enkele ideeën om te besparen. Geen journalist die zoiets zou durven schrijven en toch … dS online: WILLEM | 8 augustus 2011
Noch Di Rupo noch Dewever stellen de onmisbare hervormingen voor om de staatsstructuur te vereenvoudigen en het land bestuurbaar te maken, nl. het afschaffen van alle onnodige instellingen. (…) Mogen alleen overblijven 1° De federale regering met een monocameraal parlement, 1 Vlaamse regering en parlement, 1 Waalse regering en parlement. In het totaal voor België niet meer dan 270 parlementsleden en niet meer dan 25 ministers (nu 55 maar vicepremiers hebben 2 kabinetten, dat maakt feitelijk 60 ministers die de wereld rondreizen en meer dan 500 parlementsleden. Nu reizen 7 parlementen en 6 regeringen de wereld rond en als er een int. conferentie is (bv. klimaatconferentie) dan reizen er 5 ministers en 10 parlementsleden en 108 medewerkers, allen op onze kosten, naartoe in een 5 sterrenhotel in Cancun. Nooit is dit land zo uitgebuit en slecht bestuurd geweest dan door al deze overtollige politici, deze overtollige parlementen en regeringen. Men heeft de burger wijs gemaakt dat er beter bestuur is door regionalisering: 7 parlementen en 6 regeringen om hun zoons en dochters altijd te kunnen plaatsen in het één of ander parlement of regering, en wij moeten dat betalen. Een schepen met 1 mandaat van 6 jaar heeft recht op een pensioen als hij 5 jaar heeft gepresteerd waar de burger kan van dromen. Parlementsleden zijn pensioengerechtigd aan 50 jaar (superpensioen) en met 1 mandaat van 4 jaar hebben ze recht op een pensioen dat veel hoger ligt dan dit van een werkman, maar zij zeggen dat wij tot 67 jaar moeten werken in plaats van de jonge werklozen en OCMW trekkers tussen 18 en 40 die geen stiel kennen te verplichten een stiel te leren opdat ze op de arbeidsmarkt de duizenden openstaande betrekkingen kunnen invullen. De familieherenigingswet afschaffen waardoor ouders en grootouders door hun kinderen die hier verblijven worden naar België gebracht om een sociale woning en een leefloon te vragen en als oude mensen hier gratis te worden verzorgd tot het einde van hun leven zonder hier ooit te hebben gewerkt. Wie zijn familie wil kan terugkeren naar zijn land in plaats van heel de familie hier te komen wonen. Ook de intercommunales fusioneren, sommige privatiseren of afschaffen en het aantal politieke beheerdermandaten met 70% verminderen, subsidies afschaffen voor de ontelbare onnodige VZW'S, geen premiegeschenken om een auto aan te kopen zoals in Wallonië, geen premiegeschenken om huis te isoleren (waarom iemand die geen huis kan kopen en huurt dient te betalen voor iemand die rijker is) fusie gemeente- en prov. onderwijs in het gemeenschapsonderwijs (rationaliseren en uniformiseren om te besparen), aantal schepenen in elke gemeente, met 1/4de verminderen, dat aantal is veel te hoog. België is wereldkampioen in het aantal politici ten opzichte van andere landen. In plaats van te hameren op de tewerkstelling van mensen boven de 60 jaar eerst beginnen met de duizenden jonge mensen tussen 18 en 40 aan het werk te stellen, dat zal veel meer oplossen en is gemakkelijker omdat vele mensen boven de 60 al ziek zijn en daardoor op de mutualiteit zouden terechtkomen in plaats van het arbeiderscircuit. Werkgevers willen jong gekwalificeerd personeel, geen mensen van boven de 60 jaar. De Wever en Di Rupo willen de politieke nomenclatuur niet aanraken en saneren door de staatsstructuur te vereenvoudigen waardoor er minder politici kunnen profiteren en minder ambtenaren zijn in dit land. Kijk naar hun voorstellen, Di Rupo wil voor 2 jaar geen index voor parlementsleden en Koninklijke familie en 5% minder wedde voor ministers (niet voor staatssecretarissen), hij wil ook dat het pensioen van nieuwe ambtenaren wordt berekend op de laatste 10 jaar, dat treedt dus in werking binnen 45 jaar. Met dergelijke onnozele voorstellen gaat men geen duizend miljard Bef vinden om het budget in evenwicht te brengen.

Itinera een denktank of een pseudo propagandamachine?
Vander Maelen (SP.A) De denktankers van Itinera opereren naar eigen zeggen onafhankelijk omdat ze niet gefinancierd worden door belangenverenigingen als vakbonden of politieke partijen maar wel door bedrijfseigenaars die – zoals iedereen weet – geen belangen te verdedigen hebben. Itinera dient alleen het algemeen belang en dat zonder ideologische a-priori's, dat spreekt. Wie daaraan twijfelt krijgt het etiket ‘extreem-links' opgekleefd (Van de Cloot in De Morgen van 13 augustus). Bij de oprichting van Itinera in 2006 werden wel nog een aantal van de financiers bekendgemaakt, een onbewaakt moment van openhartigheid dat niet meer zou terugkomen. Geldschieters van het eerste uur waren betonkoningen Luc Verelst en B
art Verhaeghe, maar ook Christian Leysen, ex-VLD'er en broer van Thomas Leysen (voorzitter van mediagroep Corelio). Tussen de namen ook Nicolas Saverys, CEO van scheepvaartonderneming Exmar en eveneens ex-VLD. Deze laatste droomt luidop van een rechts België: ‘De meerderheid zal rechts zijn. There is no alternative. De kiezers van N-VA en VLD zullen elkaar vinden' stelde hij midden april in Trends.
De sociaal-economische kernboodschap van de Itinera-heren klinkt bondig samengevat als volgt: de welvaartsstaat zit op zijn tandvlees zit en we leven al jaren boven onze stand, de broeksriem moet dringend strakker worden aangespannen. Dat was de boodschap bij de oprichting van Itinera in 2006, en dat blijft vandaag het credo. Met de recente scherpe toename van de overheidsschuld en overheidstekorten hebben de Itinera's schijnbaar een extra troef in handen. Die bewijzen zogezegd wat zíj altijd al voorspeld hadden: de overheid kampt met een diepgaande structurele systeemcrisis.

Dat de overheidsschuld systematisch is afgenomen tussen 1993 en 2007, van 134 procent tot 84 procent van het bbp, en dat die trend pas gekeerd is na de financiële crisis wordt aan de kant geschoven. Itinera is noch ideologisch neutraal, noch onafhankelijk. Dat ze zichzelf onafhankelijk noemen, verandert daar niets aan. Wat lijkt op een eend, zwemt als een eend, en wat kwaakt als een eend, is hoogstwaarschijnlijk ook een eend. Wie het sprookje van Hans Christian Andersen in zijn kindertijd goed begrepen heeft weet dat een lakje vernis of zo je wil een laag modder van die eend geen zwaan maakt.

Buitenland

Dit is de getuigenis van een A.N. lezer die een bedrijf heeft in Tunesië. De werkelijkheid die niet te lezen is in de kranten. Even meelezen:
"Nu wat dat betreft het normale leven is meer bepaalt het feit dat het kalm en rustig blijft.
Het dag dagelijks leven is andere koek en niet te beschrijven in 1 mail.
In Tunesië zijn we teruggekeerd naar de rantsoenering omdat er van vele basisproducten een tekort is. Melk is beperkt te krijgen, 2 dozen per persoon. Water , 2 liter per persoon, als je bedenkt dat je minstens 1.5l à 2 l per dag moet drinken met de warmte dat we nu hebben, niet zo simpel. Dus is het de markt afschuimen om te zien waar ze water en melk ingelegd hebben.
De toeristen zullen hiervan niets merken omdat de hotels eerst voorzien worden.
We gingen uitbreiden maar we hebben onze bouwplannen moeten opbergen, , omdat er ten eerste geen enkele instantie is die bouwplannen goedkeurt en ten tweede omdat er een schaarste is aan cement. Deze die nog voorradig is , is ineens 5 x duurder. Het karton om dozen en kaartjes te maken, uitgeput . Er is geen invoer van het basisproduct want deze wordt nog gecontroleerd door de vroegere schoonfamilie van Ben Ali en dus ook gesaboteerd.
In ieder geval is er veel werk aan de winkel en de vraag is maar of men hier ooit rijp zal zijn om een democratie te dragen. Bij de Tunesiër is democratie gelijk aan niets doen; dus niet werken, geen belasting betalen, hun zin doen en de staat alles laten betalen.
Dit is geen klaagzang, pure realiteit.

Mop van de week


Klant:Ik zoek een CD van Bach.
Verkoper: Van Johann Sebastian of van Offen?

Voor een goed gevoel kunt u ook eens naar dit mooie filmpje kijken:


Kahdafi is gevonden:

in Aalst

Tot ziens,
Pjotr

Geen opmerkingen: