Nieuwsbrief

Voor U Anders gelezen/geschreven

Knack: Willy Claes over het Rwanda drama
'Onze militaire inspanningen waren er niet alleen op gericht om blanken te ontzetten, zoals achteraf gezegd werd. Maar we hebben toen een ultimatum gekregen van een zekere mijnheer Kagame, die me zei: jullie krijgen 48 uur de tijd. Als jullie militairen dan niet vertrokken zijn, geef ik bevel om op hen te schieten. Aan diezelfde mijnheer Kagame is Guy Verhofstadt later de excuses van de Belgische regering gaan aanbieden. Ik zeg u, en ik wik mijn woorden: ik acht Kagame mede verantwoordelijk voor de genocide. Ik zou het zelfs nog veel stouter kunnen zeggen, want ik ben ervan overtuigd dat hij de hand heeft gehad in het drama dat zich toen voltrokken heeft.' Dit is inderdaad een zeer belangrijke uitspraak. Als het waar is, dat de gestuurde militaire versterking slechts beperkte tijd kreeg, dan moet er opnieuw een parlementair debat komen over de houding van de regering toendertijd. Het betekent dat men in Brussel wist dat er een genocide kwam. Toch zijn we het afgedropen terwijl binnen defensie de middelen klaar stonden om het tegengestelde te doen: méér troepen sturen om Kagame militair te neutraliseren.

DM (20/11) Lambert Mende Omalanga (minister voorlichting Congo en regeringswoord-voerder) over De Gucht:
"Door te denken dat president Kabila moet luisteren naar de orders van een buitenlandse minister hanteert meneer De Gucht een heel vreemde en irrationele logica. De Gucht vergist zich van eeuw en ook van generatie". … Wij gaan ervan uit dat een regering geleid wordt door de premier en niet door de minister van Buitenlandse Zaken. Wij kijken naar Letermes leiderschap om dit op te lossen. Ze zullen nog een tijdje moeten blijven kijken, denk ik.

Knack: Prof Koen Algoed (voorzitter VIVES) over de regering en de Fortis ondergang
Zijn studie vol organogrammen, cijfers en geldstromen schetst een duidelijk beeld van wat er de laatste weken precies met Fortis is gebeurd. Anders gedacht: cijfers dat is wat telt!
'BNP Paribas kocht 75 procent van Fortis Bank en 25 procent bleef in handen van de Belgische overheid. Ik heb berekend dat in Fortis Bank ondertussen wel in totaal 21,5 miljard euro cash zat. Bovendien bezitten ze de minder risicovolle kredieten, waarvan de waarde op 24 miljard geschat wordt. De vraag is: waarom heeft de Belgische regering BNP Paribas zo'n groot cadeau gegeven? Waarom heeft ze Fortis Bank niet tijdelijk voor 100 procent in overheids-handen gehouden, zoals de Nederlanders hebben gedaan? Dan had ze voor 100 procent van de winsten kunnen genieten terwijl dat nu slechts voor 25 procent is. …
De fundamentele zwakte van onze regering is dat ze geen langetermijnvisie had en geen beroep deed op experts. Ze liet zich wel bijstaan door leden van de Nationale Bank. Maar wie zit daar? Mensen die veeleer geselecteerd werden op basis van hun politieke kleur dan van hun verdienste en kennis van de financiële markten. Dat gebrek aan expertise betalen we nu cash. …
BNP Paribas kreeg dankzij de inlijving van Fortis veel cash. Het kon zich dus op een goedkope manier financieel versterken. Het gevolg is dat het zich nu agressief kan opstellen tegenover andere banken op de Belgische markt. Bovendien kan BNP Paribas zeggen dat de Belgische overheid aandeelhouder is. Het komt dus op twee manieren sterker uit de hele operatie.

DS Mieke Vogels:
De Gucht fietst vlotjes langs de essentie van het neoliberalisme, die aan de bron ligt van deze financiële crisis: de blinde fixatie op winstmaximalisatie. Economieën moeten blijven groeien om steeds meer winst voor een beperkte groep aandeelhouders op te leveren. …
Diezelfde overheden hebben elkaar dit weekend opnieuw ontmoet in Washington om wereldwijde bankcrisissen in de toekomst te voorkomen. Hun recept: betere regulering van de financiële markten. De dijken verhogen, dus. In plaats van dijken te bouwen die vroeg of laat toch zullen breken, zouden we het probleem ook bij de bron kunnen aanpakken. …
Vandaag staat de welvaart van een land gelijk aan het bbp. Die maatstaf is niet alleen te beperkt, hij strooit ook zand in de ogen: alle economische activiteit wordt simpelweg als positief beschouwd. Of het nu ziekenwagens zijn die moeten uitrukken voor een kettingbotsing, gevangenen die bewaakt moeten worden, of waterzuiveringsstations die gebouwd moeten worden omdat de plaatselijke rivier is vervuild.
De welvaart van een land kan voortaan beter gemeten worden met de ‘index van duurzame economische welvaart’ (ISEW). Die houdt niet alleen rekening met het bbp, maar vooral ook met de waarde van het ecologisch kapitaal en de inkomensverdeling. Hij valoriseert bovendien onbetaald werk dat verricht wordt in de autonome sector (vrijwilligerswerk, mantelzorg, de opvoeding van kinderen). Door welvaart te meten met de ISEW gebruiken we een groen kompas voor onze economie: producten worden duurzamer terwijl de wegwerpmaatschappij wordt afgebouwd.

Communautair dossier

DS P De Roover: Over De Croo zijn ‘vragen aan separatisten’:
De truc om alleen (wrijvings)kosten aan te rekenen en te zwijgen over de baten, getuigt van de nogal schrijnende lichtheid van De Croos analyse. Hij verrijkt de economische wetenschap met het gloednieuwe concept van de kosten-zonder-baten-analyse.
De studie De Croo komt tot de opzienbarende vaststelling dat verhuizen geld kost. Eigen meubels kopen trouwens ook, trapt hij een andere open deur in. Zo zal Vlaanderen een eigen Rekenhof, Comité P en Privacycommissie moeten oprichten. Samen goed voor een kost van 63,5 miljoen euro, berekent hij te onzen gerieve. Kon De Croo geen sprekender cijfers vinden? Ter vergelijking: de Europese Commissie voorspelt voor 2009 een Belgisch begrotingstekort van 5 miljard euro. Nonkel Herman raadt zijn volwassen neef af alleen te gaan wonen met het argument dat die dan een strijkijzer moet kopen.

Binnenland

DM: Itinera instituut, Yvan Van de Cloot: De budgettaire extravagantie van het tijdperk-Guy Verhofstadt
Tussen 1999 en 2007 surfte de Belgische economie op internationaal voortreffelijke conjunctuur, zodat de economische groei maar liefst 2,6% beliep, wat een stuk hoger is dan de trendgroei. Als je dan vertrekt met een hoge overheidsschuld en de wetenschap dat de vergrijzing handenvol geld zal kosten, is het de boodschap om goed op de schaapjes te letten. De uitgaven zonder rentelasten zijn echter over deze periode met meer dan 40 miljard euro geëxplodeerd. Het Itinera Institute heeft bovendien aangetoond dat er meer dan 100.000 door de overheid gefinancierde jobs bijgekomen zijn. Jaar na jaar werd dit buitensporig extravagant budgettair beleid aangeklaagd, maar de uitgavenwals bleek niet te stoppen. Onder de regeringen-Verhofstadt daalde het begrotingssaldo buiten rentelasten zo met 3,4% van het bruto binnenlands product (BBP), of meer dan 11 miljard euro. De leuke dingen die daarmee gekocht werden, betroffen 3,6 miljard aan minderontvangsten en 7,6 miljard aan meeruitgaven. …
Van zoveel budgettaire extravagantie zou de econoom John Maynard Keynes zich omdraaien in zijn graf. Inderdaad, in tegenstelling tot wat velen denken, wilde Keynes overheden aanzetten tot werkelijk contracyclisch budgettair beleid. …
Elke econoom weet dat als het financiële systeem geblokkeerd is zoals vandaag - de Amerikaanse beleidsrente staat feitelijk al op nul - het enige wat een situatie zoals de Grote Depressie van de jaren 30 of het verloren decennium van Japan in de jaren 90 kan vermijden, het budgettaire wapen is. Helaas is dit wapen in België bot gemaakt in de voorbije acht jaren en hebben we dus ons kruit verschoten vooraleer het nodig was. We kunnen nu moeilijk nog eens 100.000 extra overheidsjobs bij maken, we hebben het immers al gedaan. Het enige wat we nu kunnen doen, buiten wat marginale maatregelen, is op onze blote knieën bidden dat de grote jongens meer marge hebben dan wij. Toch raar dat veel mensen Guy zo graag terug willen zien.

DS: Lezersbrief over de verhoging van de koninklijke dotatie
De kranten hadden het zaterdag over een ‘royale opslag’ van zes procent voor de koninklijke familie. In werkelijkheid gaat het om een banale indexaanpassing. In juli bedroeg de inflatie op jaarbasis 5,91 procent, en de civiele lijst wordt geïndexeerd, meer niet. Iedereen in de openbare sector heeft een vergelijkbare indexering gekregen. Dezelfde verhoging was er ook voor de meeste sociale uitkeringen. Ook de parlementaire vergoedingen zijn trouwens ge-koppeld aan de index: de parlementsleden die zaterdag luidkeels eisten dat de koning de indexering moest teruggeven, hebben zelf zes procent indexering opgestreken. Ik heb ze daar nooit over horen klagen. … Is dat juist?
Als we het jaar 1996 als basis (=100) nemen, dan bedraagt de gewone index nu 128.91 en de gezondheidsindex 126.61. Al bij al dus een verschil van 1,8 procent in twaalf jaar tijd.
De toekomst van de monarchie, en het bedrag van de civiele lijst verdienen een ernstig debat op basis van correcte cijfers. … Het is ironisch dat diegenen die zich bedienen van dat soort argumenten intussen zelf deel uitmaken van het establishment en daar zonder verpinken alle voordelen van opstrijken. Marc Hooghe (Leuven) Attente lezer en gelukkig dat zijn reactie de krant haalt. Als het is om politici de mantel uit te vegen?

DS: Tom Decorte criminoloog RUG over het drugsbeleid
De (niet geheel onbevooroordeelde) hoogleraren Cyrille Fijnaut en Brice De Ruyver pleiten voor meer repressie (DS 15 november). Dat is een vreemde bocht voor een wetenschapper, als je de jaren voordien als veiligheidsadviseur van de Belgische overheid een architect van het gedoogbeleid bent geweest. …
Empirische studies in België en Nederland hebben onderhand aangegeven wat daarvan de echte oorzaken zijn. Voor Nederland: de reductie van het aantal coffeeshops (waardoor de resterende cannabiswinkels steeds groter worden), de laksheid van de Nederlandse overheid in het regelen van de achterdeur, en de repressieve aanpak van de cannabisteelt. Die laatste strategie heeft de kleinere, idealistische telers wel afgeschrikt, maar de winstbeluste louche figuren juist aangetrokken. Voor België: het installeren van een halfslachtig – en lange tijd onduidelijk – gedoogbeleid, en de harde aanpak van de dealpanden. … De maatregelen die beide hoogleraren voorstaan, zullen geen enkele Belg of Nederlander minder doen blowen. Ze zullen wel leiden tot meer illegale bevoorradingskanalen (waar ook andere producten makkelijk te krijgen zijn) en nog meer louche spelers op de cannabismarkt. Daarmee wordt de overlast wel gespreid, maar niet gereduceerd. Een belangrijk maatschappelijk probleem.

De VRT onder vuur in DM
Een lezer schreef: "De Keien van de Wetstraat" was oorspronkelijk een programma waarin een politicus zich in zijn geheel kon voorstellen, los van de actualiteit van de dag voordien. Hij/zij kon zijn/haar engagement, mens- en wereldbeeld presenteren in een discussie wat politiek is of hoort te zijn. Nu is het afgedaald tot "Dag Allemaal"-niveau. Maar ja: politiek is al lang geen politiek meer, maar een survival of the fittest. En de media geen "medium" meer, maar een actor met eigen concrete belangen. Deze lezer weet nog niet dat de keien in de wetstraat een programma is voor en door de journalisten van de VRT. De gasten zijn niet (meer) belangrijk.

Buitenland

Le Monde (15/11): Véronique Maurus
on peut enfin écrire Noir, même dans un sous-titre de première page, comme dans Le Monde du 6 novembre ("... le vainqueur démocrate, premier Noir à accéder à la Maison Blanche"), sans recevoir une volée de messages criant au racisme. Ce jour-là, le terme a été utilisé 21 fois, idem le lendemain. Pas un reproche. Au contraire, des courriels ravis de notre couverture très complète de cette élection. C'est nouveau : jusque-là, mentionner la couleur de la peau, les racines ethniques ou religieuses d'une personne était tabou.
Cette approche décomplexée (de fraîche date il est vrai) n'a pas encore gagné la France. Durant toute la campagne américaine, nos correspondants se sont ainsi plaints du racisme sous-jacent de nos articles. "Je n'en peux plus de lire des précisions de couleur quand il s'agit de "noir (e)", écrivait par exemple Ana Chavanat (courriel). Hier une écrivaine "noire américaine", aujourd'hui "une députée noire et quatre sénatrices d'origine maghrébine". …
Où commence la discrimination, où finit le politiquement correct ? Le problème n'est pas neuf. Il est même un casse-tête pour les médiateurs. Rien, en effet, dans les chartes de déontologie n'interdit de préciser la couleur de peau, l'origine ethnique, la religion ou l'orientation sexuelle d'une personne, à condition que ces détails soient pertinents dans le contexte - ou que l'intéressé s'en prévale. Le Livre de style du Monde, ajoute, au chapitre Préjugé (s) : "Les rédacteurs s'interdisent d'utiliser toute formule ou tout cliché exprimant du sexisme ("une charmante greffière"), du racisme ("une cruauté tout orientale") ou du mépris social ("fils d'un modeste instituteur")." …
C'est de moins en moins facile. Le politiquement correct et les crispations identitaires progressant (avec le malaise de la société ?), la liste des termes tabous s'allonge, contraignant les rédacteurs à des périphrases de plus en plus artificielles : "minorités visibles", "jeunes de la diversité" ou "issus de l'immigration", etc. "Musulman" fait partie des termes sensibles, idem pour "Kabyle" - "Depuis plus d'un siècle, la Kabylie désigne une partie intégrante de l'Algérie !", proteste Luc Thiebaut (Dijon). "Jeune" lui-même devient suspect, car synonyme de voyou issu des banlieues - vérification faite, ce n'est heureusement pas le cas dans nos pages.

Mop van de week

One sunny day in January, 2009 an old man approached the White House from Across Pennsylvania Avenue, where he'd been sitting on a park bench. He spoketo the U.S. Marine standing guard and said: "I would like to go in and meet with President Bush."
The Marine looked at the man and said: "Sir, Mr. Bush is no longer president and no longer resides here." The old man said, "Okay", and walked away.

The following day, the same man approached the White House and said to the same Marine,
"I would like to go in and meet with President Bush."
The Marine again told the man, "Sir, as I said yesterday, Mr. Bush is no longer president and no longer resides here." The man thanked him and, again, just walked away.

The third day, the same man approached the White House and spoke to the very same U.S. Marine, saying "I would like to go in and meet with President Bush."
The Marine, understandably agitated at this point, looked at the man and said, "Sir, this is the third day in a row you have been here asking to speakto Mr. Bush. I've told you already that Mr. Bush is no longer the president and no longer resides here. Don't you understand?"

The old man looked at the Marine and said, "Oh, I understand. I just love hearing it."
The Marine snapped to attention, saluted, and said, "See you tomorrow, Sir." .

Tot ziens,
Pjotr